Afscheid Yolanda Rensen als docent bij OSV 95
Na ruim dertig jaar lesgeven vindt ze het genoeg. Yolanda Rensen stopt als turndocent bij sportvereniging OSV 95 en als eerbetoon aan haar inspanningen is op zondag 9 juli een afscheidsfeestje voor haar georganiseerd. Helemaal loskomen van de vereniging doet ze niet, kan ze eigenlijk ook niet. Vanaf de kleutertijd van haar drie kinderen ademt het gezin Rensen gymnastiek. “We woonden bijna in de gymzaal, het voelde als een soort tweede huis” zegt dochter Annika. “Maar” lacht Yolanda, “ik blijf betrokken bij de vereniging. Ik geef alleen geen les meer.” Over die lach moeten we het nog even hebben.
Ze stopt omdat ze vind dat het tijd is om te stoppen. Al dat gesleep met toestellen en matten wordt me teveel, zegt ze. Yolanda heeft altijd lesgegeven aan kleuters en kinderen tot 10 jaar. Wat haar betreft de leukste leeftijdscategorie (“Ze zijn dan nog zo heerlijk spontaan”). Tot haar eerste kennismaking met turnen had Yolanda niets met sport van doen. “Ik rolde erin omdat mijn jongste zoon van 3 op les ging. De beide dochters waren al aan het turnen, Ik merkte dat ik het toch wel heel erg leuk vond. Ineke [Harmens] vroeg toen of ik haar mee wilde helpen.” Geleidelijk aan begon Yolanda steeds meer te doen en van het een kwam het ander. Ze volgde de opleiding turndocent bij de KNGU (Koninklijke Nederlandse Gymnastiek Unie) en werd bevoegd docent turnen voor de groep Kleuters en de groep Ouder en Kind. Daarnaast deed ze ook veel vrijwiligerswerk voor de vereniging en zat ze in verschillende commissies.
Het jaar 1996 is voor het gezin Rensen een van de meest hectische geweest in de lange verbintenis tussen hen en de sportvereniging. De gymnastiekverenigingen DES en GVO in Olst waren net een jaar gefuseerd en er werd flink uitgepakt voor een eerste grote uitvoering. Met natuurlijk een nieuwe kledinglijn. Yolanda heeft toen meer dan 500 kledingstukken genaaid van alle lappen stof die ze maar bijeen kon scharrelen. “Mijn man Joop werd er helemaal gek van.” Terwijl hij OSV 95 toch ook met eenzelfde toewijding van de nodige hand- en spandiensten voorzag. Joop is helaas anderhalf jaar geleden overleden.
Het was dochter Annika die opmerkte dat Yolanda in 2010 een lintje had gekregen. Zelf zou ze er niet zijn opgekomen. Het tekent de vrouw die liever hardwerkend op de achtergrond wil blijven (“Ik heb niet zo’n talent voor bestuurlijke taken”). Al met al had het Koningin Beatrix behaagd haar te benoemen als Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Voor het vele vrijwilligerswerk dat zij verrichtte voor OSV 95 maar ook voor andere organisaties zoals de Aloysiusschool.
En dan die lach. Yolanda’s lach is de meest genereuze, gulle lach die er valt te bedenken. Niet bedacht of gemaakt, niet bulderend of minzaam, niet verhullend maar open en spontaan. Een lach die altijd rechtstreeks uit het hart komt. Een lach die er ongetwijfeld aan heeft bijgedragen dat kinderen dol op haar zijn: ze mag dan wel ‘de baas’ zijn, ze is zoals wij.